Class 10 Assamese Chapter 6 Question Answer ছাত্ৰ–জীৱন আৰু সমাজ সেৱা

উত্তৰ : লেখক ডিম্বেশ্বৰ নেওগৰ মতে ছাত্ৰ জীৱনৰ প্ৰকৃত উদ্দেশ্য হৈছে একাগ্ৰতাৰে অধ্যয়ন কৰা। জ্ঞান আহৰণ কৰি মানৱ জীৱনৰ লক্ষ্য কি, মানৱ জীৱনক কিহে সাৰ্থক কৰি তোলে, সাংসাৰিক জীৱনত কেনেকৈ সফল হ’ব পাৰি ইত্যাদিৰ বিষয়ে জ্ঞান আহৰণ কৰা আৰু শিকিব পৰাটোৱেই ছাত্ৰ জীৱনৰ প্ৰকৃত উদ্দেশ্য।

উত্তৰঃ বৰ্তমানৰ শিক্ষাৰ মূল ত্ৰুটিটো হ’ল ই কৰ্মভিত্তিক শিক্ষা নহয়। বৰ্তমানৰ শিক্ষা কেৱল কিতাপৰ পাঠত সীমাবদ্ধ আৰু ইয়াৰ ব্যৱহাৰিক জীৱনৰ লগত কোনো সম্পৰ্ক নাই। যেনে- আজিৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে পাঠ্যপুথি পঢ়ি পৰীক্ষাৰ বাবে ‘দুখীয়াক ভালপোৱা’, ‘দুখীয়াক সহায় কৰা’ ইত্যাদি বহুতো বাক্যাংশ মনত ৰাখে কিন্তু, বাস্তৱ জীৱনত অৱশ্যে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে ইয়াৰ অৰ্থ কি বুজিব পৰা নাই।কাৰণ আজিৰ শিক্ষকসকলেও এনে বাক্যৰ প্ৰকৃত অৰ্থ বুজাই দিয়াৰ পৰিৱৰ্তে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বানানতহে গুৰুত্ব দিয়ে। শিক্ষকসকলে ক’ত সংশোধন কৰিছে বা ভুল কৰিছে তাক চাই নিজৰ শিক্ষকতা কৰ্তব্যৰ সামৰণি মাৰে। শিক্ষাৰ্থীসকলে পাঠটো পঢ়ি কিবা জ্ঞান লাভ কৰিছে নে নাই সেয়া শিক্ষকসকলে কেতিয়াও গুৰুত্ব নিদিয়ে। বাৰ্ষিক পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হৈছে নে শ্ৰেণীত প্ৰথম বা দ্বিতীয় উত্তীৰ্ণ হৈছে সেয়াহে শিক্ষকসকলে গুৰুত্ব দিয়ে। এইবোৰ বৰ্তমানৰ শিক্ষা ব্যৱস্থাৰ দোষ।

উত্তৰঃ গতিকে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে যিমান পাৰি জ্ঞানকাৰী , অর্থকৰী আৰু কাৰ্যকৰী বিষয়ত জ্ঞান লাভ কৰিব লাগে। এই জ্ঞানেৰে তেওঁলোকে দেশপ্ৰেমমূলক আৰু সমাজসেৱাত লিপ্ত হোৱা উচিত।

উত্তৰঃ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে ব্যৱহাৰিক শিক্ষা লাভৰ বাবে উত্তম স্থান হ’ল গ্ৰামাঞ্চল। এই বিংশ শতিকাৰ মাজভাগতো নিঃসন্দেহে আমাৰ দেশৰ গাঁওবোৰত অজ্ঞানতাই ৰাজত্ব কৰিছে। তদুপৰি কু-সংস্কাৰ, অন্ধবিশ্বাসে সকলো দিশ অন্ধকাৰ কৰি দেশৰ প্ৰগতি আৰু উন্নয়নৰ পথত বাধাৰ সৃষ্টি কৰিছে। এই বাধাসমূহ অতিক্ৰম কৰিবলৈ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে গাঁওসমূহক ব্যৱহাৰিক শিক্ষাৰ স্থান হিচাপে বাছি লৈ গাওঁবাসীক অজ্ঞানতা, অন্ধবিশ্বাস, কু-সংস্কাৰ আদি বিভিন্ন দিশৰ পৰা মুক্ত কৰি অভিজ্ঞতাৰ জৰিয়তে ব্যৱহাৰিক জ্ঞান আহৰণ কৰিব লাগে।

গাওঁবাসীক তেওঁলোকৰ অসুস্থতা বা অন্যান্য দুখ-কষ্টত উপদেশ দি আৰু অন্য ধৰণে সহায় কৰি, পশ্চিমীয়া শিক্ষা আৰু সভ্যতাৰ সমতাক প্ৰসাৰিত কৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে এই কথাটোৰ প্ৰতি চকু মুকলি কৰিব পাৰে যে মানুহৰ জীৱন আন প্ৰাণীতকৈ বহু উচ্চ।এইদৰে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে ব্যৱহাৰিক শিক্ষা লাভ কৰিব পাৰে।

উত্তৰঃ লেখকৰ মতে দেশৰ প্ৰকৃত উন্নয়ন মানে গাঁৱৰ উন্নয়ন। গাঁওখনে নগৰখনক মাতৃ হিচাপে জন্ম দি পিতৃ হিচাপে ডাঙৰ-দীঘল কৰিছে। একেটা উশাহতে এখন নগৰৰ জন্ম হ’ব পাৰে আৰু ধ্বংস হ’ব পাৰে। কিন্তু এবাৰ এখন গাঁও ধ্বংস হ’লেই সহজে পুনৰুজ্জীৱিত কৰাটো কঠিন হৈ পৰে। গতিকে গাঁওখনক উন্নয়নৰ পথত আগুৱাই নি ধ্বংসৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখিব লাগে।

জনসংখ্যা বিস্ফোৰণ, নিৰক্ষৰতা, মদ্যপান, বিভিন্ন প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগ, দুৰ্বল পৰিবহণ ব্যৱস্থা আদি সমস্যা সমাধানত প্ৰায়ে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে।

এই ভূমিকাক দেশৰ ছাত্ৰ শক্তিৰ দ্বাৰা আৰু অধিক এক বৃহৎ শক্তিলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰি।

উত্তৰঃ শিক্ষা লাভ কৰাটোৱেই হৈছে ছাত্ৰ জীৱনৰ প্ৰকৃত উদ্দেশ্য। এই শিক্ষাই মানৱ জীৱনৰ লক্ষ্য কি, মানৱ জীৱনক কি সাৰ্থক কৰি তোলে, সাংসাৰিক জীৱনত কেনেকৈ সফল হ’ব পাৰি সেই বিষয়ে জ্ঞানক বুজায়। শিক্ষণত সফল হ’বলৈ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে শিক্ষণৰ সময়ত কেইবাটাও পদ্ধতি গ্ৰহণ কৰিব লাগিব।

পঢ়া মানে ভাটৌৰ দৰে কিতাপ এখনৰ পৰা দুটা কথা আওৰাই থকা নহয়, শিক্ষা লাভ কৰাকহে বুজাইছে।

ছাত্ৰ জীৱনৰ প্ৰকৃত উদ্দেশ্যত উপনীত হ’বলৈ হ’লে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে শিক্ষাৰ সময়ত একাগ্ৰতাৰে জ্ঞান আহৰণত মনোনিৱেশ কৰিব লাগে। ছাত্ৰ জীৱন উন্নত কৰাৰ মূল চাবিকাঠি হৈছে একাগ্ৰতা। এই অৱস্থাত মনৰ গতি একমুখী হ’ব লাগে, বহুমুখী হ’লে ছাত্ৰৰ ছাত্ৰত্ব হেৰাই যাব।

ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে ছাত্ৰ জীৱনত শাৰীৰিক, মানসিক, নৈতিক আৰু আধ্যাত্মিককে ধৰি সকলো ধৰণৰ শিক্ষাৰ অনুশীলন কৰিব লাগে। এনে সকলো শিক্ষা আমাৰ দেশত প্ৰদান কৰা হয়। ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে মানৱ জীৱনৰ উদ্দেশ্য, মানৱ জীৱনক সাৰ্থক কৰি তুলিবলৈ কি কৰিব লাগে, পাৰ্থিৱ জীৱনত সফল হ’বলৈ কি কৰিব লাগে সেই সম্পৰ্কে কাৰ্যকৰী জ্ঞান আৰু ব্যৱহাৰিক জ্ঞান আহৰণ কৰাত মনোনিৱেশ কৰা উচিত।

উত্তৰ: ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলে নিজ গাঁৱত সোমাই ঘৰে ঘৰে , গাঁৱে গাঁৱে এই বিষয়ে অশিক্ষিত ৰাইজৰ চকু মেলিব লাগিব । জ্ঞান আৰু বিশ্ববাৰ্তা যুক্ত বাতৰি কাকত আৰু কিতাপ পঢ়ি গাওঁবাসীৰ অজ্ঞানতা দূৰ কৰাৰ চেষ্টা কৰা উচিত। ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে গাওঁবাসীৰ মাজৰ পৰা ভণ্ডামি আঁতৰোৱাৰ চেষ্টা কৰিব লাগিব। গাঁৱৰ কোনোবা অসুস্থ হ’লে পৰামৰ্শ বা আন উপায়েৰে সহায় কৰিব লাগিব।

ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ নিজৰ ঘৰ আৰু গাঁওখনক আদৰ্শ গাঁও হিচাপে গঢ়ি তুলিব পাৰি। এয়াই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ কৰ্তব্য আৰু তেওঁলোকৰ ব্যৱহাৰিক শিক্ষাৰ পাঠ।

উত্তৰ: আজিৰ স্বাধীন আৰু উন্নত দেশবােৰ তিনি – চাৰিশ বছৰ আগেয়ে যি । অৱস্থাত আছিল , তেনেদৰে আমাৰ দেশৰ অধিকাংশ লোেক আজিও এই অৱস্থাতে বাস কৰিছে । এই কুৰি শতিকাৰ মাজ ভাগতে আমাৰ দেশত অজ্ঞানতা – কুসংস্কাৰে নির্বিবাদেৰাজত্ব কৰিছে । আজি গাঁও অজ্ঞানতা আৰু কু-সংস্কাৰৰ লীলাভূমি । আমাৰ গাঁওবােৰত মাথােন আমাৰ পুৰণি সভ্যতা , শিক্ষা আৰু সাধনাৰ অলপ অৱশেষ ।

দেখিবলৈ পােৱা যায় ; কিন্তু অনেক দিনৰ অজ্ঞানতাই সেই সভ্যতাক অসভ্যতা , সেই শিক্ষাক অশিক্ষা আৰু সেই সাধনাক কপটতাত পৰিণত কৰিছে । আনহাতে বিলাতৰ বিশ্ববিদ্যালয় আদিত ছাত্ৰই সহপাঠী দুখীয়া ছাত্রক সহায় কৰাৰ ব্যৱস্থা কৰে , দেশৰ কোনাে নতুন আন্দোলন হলে তাত পার্মানে নেতাসকলৰ লগত হাত উজান দিয়ে । আমাৰ দেশত ছাত্ৰৰ এনে সহযােগিতা আৰু দেশহিতৈষিতা শিক্ষা কৰিবৰ সুবিধা নাই ।

উত্তৰঃ গাঁও চহৰৰ পিতৃ-মাতৃ দুয়োটা। কাৰণ, গাঁওৱে নগৰক মাতৃ হিচাপে জন্ম দিয়ে আৰু পিতৃ হিচাপে ডাঙৰ-দীঘল কৰে।এক উশাহত যেনেকৈ নগৰ সৃষ্টি হয় , একে উশাহতে ধ্বংস হৈ যাব। কিন্তু এবাৰ গাঁওখন অৰ্থাৎ কৃষক জাতি ধ্বংস হ’লেই সহজে পুনৰ জন্ম হ’ব নোৱাৰে।

সেয়ে প্ৰকৃত দেশৰ উন্নতি মানে গাঁৱৰ উন্নতি কৰা। ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে গাঁৱে-ভূঞে শিক্ষা বিয়পাই গাওঁবাসীক তেওঁলোকৰ স্বাভিমান আৰু দায়িত্বৰ কথা সোঁৱৰাই দিব লাগে।

উত্তৰঃ 

প্ৰসংগ :-উপৰোক্ত কথাখিনি আমাৰ ‘অসমীয়া সাহিত্য চয়নিকা’ পাঠ্যপুথিৰ ডিম্বেশ্বৰ নেওগৰ দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত ‘ছাত্ৰ জীৱন আৰু সমাজসেৱা’ পাঠটোৰ পৰা লোৱা হৈছে।

সংগতি :- লেখকে ক’ব বিচাৰিছে যে অধ্যয়নৰ সময়ত ছাত্ৰ-ছাত্ৰী আৰু শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰীসকলে একো চিন্তা নকৰাকৈ নিষ্ঠা আৰু একাগ্ৰতাৰে অধ্যয়ন কৰিব লাগে।

ব্যাখ্যা:- শিকোৱা, পঢ়া আৰু পাণৰ খেতি তিনিটা গুৰুত্বপূৰ্ণ কাম। এই কামত সফলতা লাভ কৰিবলৈ প্ৰয়োজনীয় গুণসমূহৰ ভিতৰত একাগ্ৰতা হৈছে অন্যতম গুৰুত্বপূৰ্ণ গুণ। যিটো কাম একাগ্ৰতাৰে কৰা নহয়, সেয়া সুফল সম্ভৱ নহয়।

ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক জ্ঞান প্ৰদানৰ মহান কামত জড়িত শিক্ষকসকলে জ্ঞান প্ৰদানৰ বাবে নিজৰ মন সম্পূৰ্ণৰূপে নিয়োজিত কৰিব লাগে। অন্যথা তেওঁলোকে কেতিয়াও শিক্ষাদানত সফল হ’ব নোৱাৰে। ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলেও নিজৰ অধ্যয়নৰ মূল কামত মনোনিৱেশ কৰিব লাগে। তেতিয়াহে তেওঁলোকে বিভিন্ন বিষয় অধ্যয়ন কৰি বিভিন্ন জ্ঞান আহৰণ কৰি সুখ্যাতিৰে পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হ’ব পাৰে।

যিসকলে পাণৰ খেতি কৰে তেওঁলোকেও নিয়মীয়াকৈ নিজৰ পাণৰ খেতিৰ যত্ন ল’ব লাগে। নিয়মীয়াকৈ সাৰ আৰু পানী দিয়াৰ ব্যৱস্থা কৰিব লাগে। মানুহে একাগ্ৰতা আৰু নিষ্ঠাৰে যিকোনো কামেই কৰিব লাগিব।

একাগ্ৰতা আৰু নিষ্ঠাৰে যিকোনো কামেই সফলতা কঢ়িয়াই আনে। মুঠতে এজনৰ জীৱন উন্নত কৰাত একাগ্ৰতা বিশেষভাৱে সহায়ক হয়। এই গুণ অবিহনে জীৱনত অগ্ৰগতি হোৱাটো অসম্ভৱ।

উত্তৰ:

প্ৰসংগ :-উপৰোক্ত কথাখিনি আমাৰ ‘অসমীয়া সাহিত্য চয়নিকা’ পাঠ্যপুথিৰ ডিম্বেশ্বৰ নেওগৰ দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত ‘ছাত্ৰ জীৱন আৰু সমাজসেৱা’ পাঠটোৰ পৰা লোৱা হৈছে।

সংগতি :- লেখকে কৈছে যে কোনো এটা বিষয়ত, সঠিক পৰিবেশত ইত্যাদিত ব্যৱহাৰিক শিক্ষাৰ জৰিয়তেহে জ্ঞান আহৰণ কৰিব পাৰি।

ব্যাখ্যা: কমাৰশালত কোনো বস্তুৰ আকৃতি দিয়াৰ আগতে তাক এটা চুলাত গৰম কৰি আকৃতি দিবলৈ প্ৰস্তুত কৰা হয়। এইদৰে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক জীৱনৰ সংগ্ৰামৰ সৈতে মোকাবিলা কৰিবলৈ প্ৰথমে অভিজ্ঞতা প্ৰদান কৰা হয়। সেই অভিজ্ঞতা প্ৰথমে নিজৰ ঘৰৰ পৰাই দিয়া হয় আৰু তাৰ পিছত এখন বিদ্যালয়ে প্ৰদান কৰে।

যেনেকৈ লোহাৰ টুকুৰা এটা কোবাই চুলাত কটাৰী, কুঠাৰ, কটাৰী ইত্যাদি তৈয়াৰ কৰা হয়। সেইদৰে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক প্ৰথমে নিজ ঘৰতে, বিদ্যালয়ত ব্যৱহাৰিক শিক্ষা দিয়া হয় যাতে তেওঁলোকে পৃথিৱীৰ দুখ-কষ্ট, কষ্ট, তপস্যা আদি সহ্য কৰিব পাৰে।

ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক যিকোনো বিষয়ৰ প্ৰকৃত জ্ঞান প্ৰদান কৰিবলৈ হ’লে সেই বিষয়টোৰ সৈতে জড়িত পৰিৱেশ এটা অতি প্ৰয়োজনীয়। যেনেকৈ, কোনোবাই যদি সাঁতুৰিবলৈ শিকিব বিচাৰে তেন্তে পানীত সোমাব লাগিব। ঠিক তেনেদৰে কোনো বিষয়ৰ প্ৰকৃত জ্ঞান কেৱল পাঠ্যপুথি পঢ়িলেই লাভ কৰিব নোৱাৰি, হাতেৰে কৰিহে।

উত্তৰ:

প্ৰসংগ :-উপৰোক্ত কথাখিনি আমাৰ ‘অসমীয়া সাহিত্য চয়নিকা’ পাঠ্যপুথিৰ ডিম্বেশ্বৰ নেওগৰ দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত ‘ছাত্ৰ জীৱন আৰু সমাজসেৱা’ পাঠটোৰ পৰা লোৱা হৈছে।

সংগতি :-  সকলো জ্ঞান আৰু শিক্ষাৰে সুপুষ্টি লাভ কৰি সিদ্ধতা লাভ কৰা ব্যক্তিৰ দ্বাৰাহে এখন সমাজ আৰু এখন দেশৰ কল্যাণ সাধন হয় বুলি লেখকে কৈছে।

ব্যাখ্যা:- প্ৰতিটো ফুলৰ কলি সময়ত ফুল হৈ পৰে আৰু তাৰ পিছত মাতৃৰ পূজাত ব্যৱহাৰ কৰা হয়। কাইট , কলিৰ সময়ত ইয়াক পূজা প্ৰসাদ হিচাপে আগবঢ়োৱা নহয়। লেখকে প্ৰকাশ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছে যে ভৱিষ্যতৰ সোণালী ৰশ্মি কঢ়িয়াই নিয়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ সম্পূৰ্ণ বিকাশ দেশৰ বাবে গুৰুত্বপূৰ্ণ।

যিকোনো কাম কৰিবলৈ মানুহক জ্ঞান আৰু দক্ষতাৰ প্ৰয়োজন। এই জ্ঞান আৰু দক্ষতা ৰাতিটোৰ ভিতৰতে আহৰণ কৰিব নোৱাৰি। এই জ্ঞান আৰু দক্ষতা আহৰণ কৰিবলৈ হ’লে মানুহে তৎক্ষণাত শিকিব লাগিব।

ঠিক যেনেকৈ গছজোপা ৰোপণ কৰি সঠিক সময়ত পানী দি সাৰ দিব লাগে। তেতিয়া গছজোপা বাঢ়িব আৰু প্ৰথমে এটা কলি ওলাব, তাৰ পিছত সেই কলিটো ফুললৈ পৰিণত হ’ব, আৰু শেষত ই ফল দিব; একেদৰে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে যিমান পাৰি সিমান জ্ঞান আহৰণ কৰিব লাগিব, অৰ্থনৈতিক আৰু ব্যৱহাৰিক জ্ঞান আহৰণ কৰিব লাগিব আৰু পৰিপক্ক আৰু দেশৰ সেৱাৰ বাবে উপযুক্ত হ’ব লাগিব।

জাতীয় সেৱাত লিপ্ত হ’বলৈ বহুমুখী শিক্ষা অতি প্ৰয়োজনীয়। অসম্পূৰ্ণ জ্ঞান আৰু দক্ষতাৰে কিবা এটা কৰিলে দেশৰ কোনো উপকাৰ নহয়, বৰঞ্চ দেশৰ বাবেহে বেয়া হোৱাৰ সম্ভাৱনা বেছি।

যিদৰে অপৰিপক্ক ফল খালে শৰীৰৰ কোনো কাম নাই, তেনেদৰে অসম্পূৰ্ণ জ্ঞান আৰু দক্ষতাৰে কৰা কোনো কামেই দেশক সহায় কৰিব নোৱাৰে। তেনে এক ভাৱ প্ৰকাশতে লেখকে এই কথাষাৰ কৈছে ।

উত্তৰঃ

প্ৰসংগ :-উপৰোক্ত কথাখিনি আমাৰ ‘অসমীয়া সাহিত্য চয়নিকা’ পাঠ্যপুথিৰ ডিম্বেশ্বৰ নেওগৰ দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত ‘ছাত্ৰ জীৱন আৰু সমাজসেৱা’ পাঠটোৰ পৰা লোৱা হৈছে।

সংগতি :-লেখকে ক’ব বিচাৰিছে যে আপুনি মানুহৰ সেৱা কৰিলে ঈশ্বৰ সন্তুষ্ট হয়, আৰু মানুহৰ সেৱা কৰিলে মানুহৰ জীৱন সাৰ্থক হয়।

ব্যাখ্যাঃ– মংগলৰ বাবেই মানুহে সৰ্বশক্তিমান নাৰায়ণক পূজা কৰে। মানুহে কেৱল নিজৰ মংগলৰ বাবেই পূজা কৰিলে সমাজ আৰু পৃথিৱীৰ কোনো লাভ নাই। এনে স্বাৰ্থপৰতাই মানুহক ঈশ্বৰৰ অনুগ্ৰহৰ পৰাও বঞ্চিত কৰে।

কিন্তু যিজন ব্যক্তিয়ে আনৰ দুখ-কষ্ট দেখি আনক সহায় কৰিবলৈ নিজৰ বাটত বাহিৰলৈ ওলাই যায়, সমাজৰ কল্যাণৰ বাবে সদায় সাজু হৈ থাকে, তেওঁ প্ৰাপ্তি আৰু সন্তুষ্টিৰে ভৰি থাকে।

মানুহৰ মন যেতিয়া সন্তুষ্টি আৰু কৃতিত্বৰে ভৰি পৰে তেতিয়া তেওঁ নিজকে পবিত্ৰ মন্দিৰৰ দৰে অনুভৱ কৰে। তেতিয়া মানুহজনে ভগৱানক বিচাৰি পোৱাৰ জেন অনুভৱ কৰে।

সেয়ে লেখকে কৈছে যে নাৰায়ণ পূজাৰ কোনো ব্যৱস্থাৰ প্ৰয়োজন নাই। বৰঞ্চ যদি আপুনি মানুহক পূজা কৰে তেন্তে ই ঈশ্বৰৰ পূজা কৰাৰ দৰে।

আকৌ, দেশ আৰু সমাজৰ সেৱা কৰাটোৱেই হৈছে মানুহৰ সেৱাৰ উত্তম উপায়। ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে শিক্ষা আহৰণ কৰাৰ লগতে , দেশ তথা সমাজৰ সেৱা কৰিব লাগে। সেই শিক্ষাই আচলতে প্ৰকৃত শিক্ষা।